عکس لیلی مجنون واقعی دوباره در فضای مجازی وایرال شد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی ایونا، عکس لیلی و مجنون در موزه فرانسه نگهداری می شود.
داستان عاشقانه لیلی مجنون
لیلی و مجنون داستانی عاشقانه است که در قرن یازدهم در عربستان به وجود آمد و بعدها توسط شاعر ایرانی نظامی گنجوی که «خسرو و شیرین» را نیز سروده است، نوشته شد. این سومین داستان از پنج داستان بلند او به نام خمسه است.
قیس و لیلی در جوانی عاشق یکدیگر می شوند، اما وقتی بزرگ می شوند، پدر لیلی اجازه نمی دهد آنها با هم باشند. قیس شدیدا عاشق لیلی بوده و جامعه به او لقب مجنون را میدهد، همان لقبی که به شخصیت نیمهتاریخی قیس بنالمولوه از قبیله بنی عامر دادهاند.
مدتها قبل از نظامی، این افسانه به شکلهای حکایتی در زبان عربی منتشر میشد. حکایات اولیه و گفته های شفاهی مجنون در کتاب الاغانی و الشعرا والشعراء ابن قتیبه مستند است. حکایات عمدتاً بسیار کوتاه هستند، فقط به طور ضعیفی به هم متصل می شوند، و پیشرفت کمی دارند یا اصلاً پیشرفت ندارند.
تقلیدهای زیادی از آثار نظامی ساخته شده است که تعدادی از آنها در نوع خود آثار ادبی اصیل هستند، از جمله مجنون و لیلی امیرخسرو دهلوی (تکمیل در 1299) و نسخه جامی که در سال 1484 به پایان رسیده و بالغ بر 3860 دوبیتی است. دیگر بازسازی های قابل توجه مکتبی شیرازی، هاتفی (متوفی 1520) و فضولی (متوفی 1556) است که در ترکیه عثمانی و هند رواج یافت. سر ویلیام جونز عاشقانه هاتفی را در سال 1788 در کلکته منتشر کرد.
محبوبیت عاشقانه داستان لیلی مجنون از نسخه نظامی از اشارات به آن در اشعار غنایی و مثنوی های عرفانی نیز مشهود است - قبل از ظهور رمان عاشقانه نظامی، فقط اشاراتی به لیلی و مجنون وجود دارد. در دیوان ها تعداد و تنوع حکایات در مورد عاشقان نیز از قرن دوازدهم به بعد افزایش چشمگیری یافت. عرفا داستان های زیادی درباره مجنون برای نشان دادن مفاهیم فنی عرفانی مانند فنا (نابودی)، دیوانگی (عشق- جنون)، ایثار و غیره ساختند. آثار نظامی به زبان های بسیاری ترجمه شده است.