توسعه صادرات غیرنفتی با برندسازی در حوزه کشاورزی

بی توجهی به برندسازی در صادرات محصولات کشاورزی ایران یکی از دلایل ضعف در توسعه صادرات غیرنفتی می باشد.

با توجه به استعدادهای سرزمینی در ایران، کالاهای کشاورزی از دیرباز جایگاه ویژه‌ای در رونق صادرات کشور به خود اختصاص داده است.

یکی از جنبه‌های پراهمیت در صادرات که به میزان کافی در کشور ما مورد توجه قرار نگرفته است، مبحث برندسازی و استفاده از راهبردهای شناخته‌شده آن به‌ویژه در مورد محصولات کشاورزی و فرآورده‌های تبدیلی است.

 در حال حاضر ایران بزرگترین تولیدکننده محصولاتی نظیر زعفران ، پسته و عسل در دنیا می باشد ولی به سبب ضعف در برندسازی، تبلیغات و همچنین بسته بندی این محصولات، برندهای غیر ایرانی گوی سبقت را از ما ربوده اند. در حالیکه کشور ما می تواند با برندسازی و تبلیغات گسترده به یک قطب تجاری در دنیا تبدیل شود. توجه نکردن به برندسازی باعث شده تا رقیب بزرگ ما در دنیا اسپانیا باشد چون در ۵٠ سال اخیر در حالی که بدون توجه به برندسازی حوزه زعفران فعالیت می‌کردیم اسپانیا با برنامه ریزی و برندسازی جا پای خود را محکم کرده است و ما همچنان صادرکننده فله ای زعفران بوده ایم.

بنابراین اگر خواهان افزایش سهم ایران از بازارهای جهانی محصولات کشاورزی و به خصوص زعفران هستیم باید به سمت برندسازی حرکت کنیم.

یکی از علت‌های اساسی ماندگاری نشان‌های تجاری در دنیا ارزیابی مداوم محیط مناسب کسب‌وکار است. بنگاه‌هایی که به تحولات روز توجه نمی‌کنند برندهایی هستند که بعد از مدت کوتاهی محو می‌شوند.

اما چه نیازی به برندسازی در حوزه محصولات کشاورزی است؟ برند باعث تمایز کالاها می‌شود زیرا ارزش یک کالا را فراتر از ویژگی‌های کاربردی آن نشان می‌دهند و در نتیجه یک مزیت رقابتی بلند مدت و پایدار به وجود می‌آورد.

برندسازی عامل اصلی برای توسعه صنعتی و تجاری کشور است. این موضوع به قدری با اهمیت است که کمک به خلق برندهای معتبر در بازارهای بین‌المللی یکی از اصلی‌ترین سیاست‌های دولت در تحقق اقتصاد مقاومتی است. برندسازی تولید قدرت نرم ملی برای جمهوری اسلامی ایران است و برندسازی ها به نوعی در راستای تولید قدرت نرم ملی عمل می‌کنند.

ایجاد زیرساخت‌های توسعه برندهای ملی و تقویت آنها می تواند زمینه ساز تبدیل شدن به برندهای جهانی ‌شود و همین امر به حضور برندهای ایرانی در بازارهای جهانی کمک میکند.