عضویت ایران در پیمان شانگهای و گسترش مبادلات منطقه ای را می توان گامی در جهت کم اثر کردن تحریم های غرب در صورت تداوم دانست که قدرت تحریم های یک جانبه غرب را کم می کند. علاوه بر این گامی مهم در جهت گسترش روابط بین الملل است و این عضویت دائم می تواند یک گام جدی برای اجراییشدن توافقات ۲۵ ساله ایران و چین باشد.
عضویت در سازمانی با حضور قدرتهای بزرگ اقتصادی جهان مثل چین و هند، مزایای فراوان اقتصادی، تجاری، حمل و نقل، ترانزیت، امنیتی و حتی فرهنگی برای ایران خواهد داشت.
کشورهای عضو این پیمان، رویِ هم حدود نیمی از جمعیت جهان را تشکیل می دهند و ۲۰ درصد از تولید ناخالص داخلی جهان هم در کشورهای عضو این پیمان تولید میشود.
البته در این میان، نفع بلوک شرق از عضویتِ یک همتیمی قدرتمند مانند ایران با منابع حیرتآور نفت و گاز را هم نمیتوان نادیده گرفت.
چین و روسیه، در واقع ادارهکنندگان و وزنه های اصلی این پیمان هستند و موضع گیری سالهای اخیر آنها علیه آمریکا را می توان یکی از انگیزه های پذیرش ایران در «پیمان شانگهای» در این شرایط دانست.
پیمان شانگهای از دیدگاه من آینده روشنی خواهد داشت. دستکم سه عضو این پیمان (چین، هند و روسیه) در میان ۱۰ قدرت اقتصادی امروز جهان قرار دارند که تا دهههای آینده، جایگاه آنها از این منظر بهبود هم پیدا میکند.
استفاده درست و حساب شده از این فرصت بینظیر فراهم شده و گسترش مناسبات تجاری با قدرت های منطقه منجر به افزایش قدرت مانور اقتصادی ایران در جهان خواهد