حفاظت از محیط زیست نماد مسئولیت پذیری اجتماعی

یکی از مسئولیت های اجتماعی همه ما در جهان کنونی کمک به حفظ و بقای محیط زیست به عنوان مهمترین منبع خدادادی و یک موهبت الهی است که متاسفانه اغلب به فراموشی سپرده می شود.

ایران کشوری است با منابع طبیعی و زیست محیطی کم نظیر در جهان که گنجینه ای عظیم از آب و هوایی چهارفصل و خاکی حاصلخیز، طبیعتی اسرارآمیز و حیات وحشی کم نظیر در خود نهفته دارد. حفظ این گنجینه ارزشمند رسالتی است که بر دوش تک تک ماست.

تولیدکنندگان و صنعتگران اغلب از این غافلند که با تغییر درست روش های تولید، استفاده صحیح از منابع و انرژی، تولید محصولات قابل بازیافت، استفاده مسئولانه از منابع مانند مواد بازیافت شده، به حداقل رساندن ضایعات، مدیریت درست پسماندها، استفاده صحیح از منابع آب، استفاده از مواد بسته بندی مناسب و قابل بازیافت و شیوه های نوین و مدرن بسته بندی و مقابله با مواد آلاینده در محیط تولید و کسب و کار خود می توانند نقش عظیمی در حفظ و بقای محیط زیست و کمک به ایجاد یک زندگی سالم برای نسل های آینده در دهکده جهانی ایفا کنند.

یک‌ سوم از کل مواد غذایی تولید شده در دنیا در سیستم‌های مصرف و تولید و توزیع غذا از بین می‌رود و هزینه زیادی را بر اقتصاد دنیا تحمیل می‌کند. برآوردهای فائو نشان می‌دهد سالانه ۱.۳میلیارد تن غذا در جهان هدر می‌رود که ۳۵میلیون تن از این رقم معادل ۲.۷درصد در ایران دور ریخته می‌شود.

ارزش مواد غذایی که هر‌ساله هدر می‌رود بالغ بر یک هزار میلیارد دلار است که ۶۸۰ میلیارد دلار از آن در کشورهای صنعتی و توسعه‌یافته و بقیه در کشورهای در حال توسعه هدر می‌رود.

ایران بدون شک یکی از بزرگترین قدرت های اقتصادی و کشاورزی در خاورمیانه و آسیای مرکزی است. براساس گزارش سازمان جهانی غذا و خواربار (FAO) ، ایران در دوازده مقوله از 13 مقوله محصولات کشاورزی مورد تولید در جهان، در فهرست 40 کشور برتر قرار می گیرد.

حدود 35درصد محصولات کشاورزی تولیدی در ایران به هدر می‌رود. این رقم معادل غذای 15 میلیون نفر است.

 علاوه بر سرمایه‌گذاری در تامین مواد غذایی و کشاورزی، باید در جهت کاهش هدررفت مواد غذایی هم سرمایه‌گذاری کرد زیرا با صرف هزینه و زمانی زیاد این مواد غذایی و محصولات کشاورزی تولید می‌شوند ولی به دلیل سیاست گذاری‌های نادرست، این مواد غذایی هدر می‌رود و برای انسان‌های ساکن روی کره زمین مشکلات زیادی را ایجاد می‌کنند.

باید به این باور برسیم که ایران زمانی به سمت رشد و توسعه پایدار حرکت می کند که درد این مردم، رفاه اجتماعی آنها، مشکلات معیشتی طبقات ضعیف و متوسط جامعه، وضعیت اشتغال و آسیب های اجتماعی و محیطی دغدغه تک تک ما به عنوان پرچم دار آن رشد و اعتلای این سرزمین قرار گیرد و این مهم تنها با شعار، سخنرانی و برگزاری همایش ها و جلسات محقق نمی شود.

کاش به خاطر داشته باشیم عملکرد امروز ما در قبال جامعه و محیط زیست ضامن امنیت، آرامش و زندگی سالم برای فرزندانمان است.