چربی ای که پشت پرده ابتلا به آلزایمر است

به گزارش خبرنگار سلامت ایونا به نقل از همشهری آنلاین، بر اساس یافته‌های این بررسی جدید که در نشست سالانه انجمن رادیولوژی آمریکای شمالی ارائه شد، چربی درون شکمی که می‌تواند حتی در افرادی با شاخص توده بدنی سالم نیز دور احشای شکمی جمع شود، با تغییراتی در مغز که احتمالاً دهه‌ها قبل از بروز هر گونه علائم زوال شناختی دیده می‌شود، همراه است.

به گفته دکتر سیروس راجی، رادیولوژیست اعصاب در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس و سرپرست این بررسی، چربی احشایی قبلاً با التهاب عمومی - ناشی از فعال بودن مداوم دستگاه ایمنی حتی زمانی که تهدیدی برای سلامتی وجود ندارد - و میزان‌های بالاتر انسولین ارتباط داده شده است و تصور می‌شود هر دوی این عوامل در پیشرفت آلزایمر نقش دارند.

دکتر راجی اظهار کرد: «باید از مفاهیم سنتی چربی بدن مثل شاخص توده بدنی فراتر برویم و برای درک خطرات سلامتی واقعا به جزئیات توزیع چربی نگاه کنیم.»

گرچه گاهی تأیید وجود چربی درون شکمی با ام‌آرآی ضروری است، اما حتی بدون این وسائل هم می‌توان نشانه‌هایی از آن را مشاهده کرد، نشانه‌هایی مانند دور کمر بزرگتر از دور باسن و بالا رفتن قند خون در حی که برای تشخیص دیابت یا پیش‌دیابت کافی باشد.

راجی و همکارانش برای بررسی دقیق‌تر تأثیر بالقوه چربی درون شکمی بر خطر ابتلا به آلزایمر، داده‌های ۵۴ داوطلب سالم از نظر شناختی با سن ۴۰ تا ۶۰ سال با میانگین شاخص توده بدنی ۳۲ را تجزیه و تحلیل کردند. شاخص توده بدنی ۳۰ یا بالاتر، بنابر تعریف چاقی محسوب می‌شود.

این پژوهشگران اندازه‌گیری‌های متعددی بهداشتی از جمله میزان‌های انسولین و قند خون را انجام دادند. با استفاده از اسکن ام‌آرآی، میزان چربی زیر پوست و نیز چربی اطراف اندام‌ها را ارزیابی کردند. همچنین از ام‌آرآی برای اندازه‌گیری ضخامت قشر مغز استفاده کرند.

در زیرگروهی از شرکت‌کنندگان از پت اسکن برای تعیین اینکه آیا دو پروتئین مرتبط با آلزایمر - تاو و آمیلوئید - میزان‌های بالاتری دارند یا خیر، استفاده شد.

وقتی پژوهشگران اندازه‌گیری‌های چربی و اسکن مغز را با هم تحلیل کردند، مشاهده کردند که شرکت‌کنندگانی با چربی درون شکمی بیشتر، تجمع بیشتری از آمیلوئید در مغزشان دارند و این یافته نشان می‌دهد ممکن است در معرض خطر بالاتر ابتلا به بیماری آلزایمر باشند.

به گفته راجی پژوهش‌های قبلی نشان داده‌اند که التهاب و میزان‌های بالای انسولین که می‌تواند مانع تجزیه پروتئین‌های آمیلوئید در مغز شوند با چربی درون شکمی مرتبط هستند.

از آنجا که اولین روندهای ایجادکننده آلزایمر در مغز می‌تواند تا ۲۰ سال قبل از بروز اولین علائم آغاز شود، پژوهشگران قصد دارند با پیگیری شرکت‌کنندگان در این بررسی تأثیر بلندمدت بالقوه چربی درون شکمی را مطالعه کنند.

راجی گفت: «به همین دلیل ما این بررسی را با گروهی از از میانسالان شروع کردیم. می‌خواهیم ببینیم این عامل چگونه ممکن است در ایجاد آلزایمر نقش داشته باشد، و این به ما ایده‌ای در مورد بهترین پنجره زمانی برای مداخلات مؤثر خواهد داد.»

به گفته راجی، بهترین راه برای از دست دادن چربی درون شکمی، ورزش کردن، به ویژه ورزش‌های هوازی است.

هنوز مشخص نیست که آیا از بین بردن چربی درون شکمی می‌تواند تأثیر آن را بر مغز معکوس کند یا خیر.